امام غایب(عج) را چگونه خطاب کنیم

به گزارش خبرگزاری بین‌المللی قرآن(ایکنا) شبستان نوشت: در جلد دوم از کتاب «مکیال المکارم» بخش هشتم، ذیل عنوان «تکالیف بندگان نسبت به حضرت صاحب الزمان(عج)» مطالبی ارایه شده که سلسله وار مرور می شود:

رعایت ادب نسبت به نام او

اینکه مومن، آن حضرت(عج) را یاد نکند مگر با القاب شریف مبارکش مانند، حجت، قائم و مهدی، صاحب الامر، صاحب الزمان و غیر اینها، و ترک تصریح به نام شریف اصلی آن حضرت(عج) که اسم رسول خدا(ص) است: «م ح م د» و علمای ما- که خدای تعالی رحمت شان کند- در حکم نام بردن مولایمان حضرت مهدی(عج) به نام اصلی اختلاف کرده اند. بعضی از آنها به طور کلی- جز در حال تقیه- آن را جایز شمرده اند مانند محدث عاملی در کتاب «وسائل».(1)

و برخی به طور مطلق آن را ممنوع دانسته اند، چنان که ظاهر آنها از دو شیخ اقدم: مفید و طبرسی-قدس سرهما- حکایت شده همین نظر است و بعضی به طور مطلق آن را حرام شمرده اند مگر در دعاهای رسیده از معصومین(علیهم السلام) و این نظر اسماعیل بن احمد علوی عقیلی طبرسی است که در کتاب «کفایة الموحدین» بیان کرده است و برخی آن را جایز ولی مکروه دانسته اند، مانند شیخ محقق انصاری و عده ای حرام بودن را به نام بردن در محافل و مجامع اختصاص داده اند نه در موارد دیگر مانند: سید محقق میرداماد و دانشمند مدقق نوری-قدس سرهما-. و بعضی حرکت را به زمان غیبت صغری اختصاص داده اند و من گوینده ای بر این قول نمی شناسم ولی از سخن فاضل مجلسی در بحار(2) چنین ظاهر می شود که کسی این قول را داشته است و خدا دانا است و ممکن است این قول را به نظر اول بازگرداند به جهت شدت تقیه در زمان غیبت صغری، چنان که پوشیده نیست و به هر حال تحقیق سخن در این باره اینکه: یاد کردن نام شریف معهود آن حضرت(عج) بر چند گونه تصور می شود:

گونه اول: یاد کردن آن در کتاب ها و در جایز بودن آن تردید نیست، به حکم اصل و به جهت اینکه دلایل منع شامل آن نمی شود و نیز به جهت آنکه خواهیم دید که شیوه پیشینیان صالح و علمای عامل مان- که رضوان خداوند بر همه آنان باد- بر این بوده است، از زمان شیخ کلینی تا زمان ما این طور بوده که نام آن حضرت(عج) را در کتاب های خود ذکر کرده اند بدون اینکه کسی بر آنان اعتراض کند.

پی نوشت ها:

برگرفته از کتاب مکیال المکارم؛ نوشته آیت الله سید موسوی اصفهانی

1.وسایل الشیعه،11/487 باب 33 ذیل 7 و 8

2.بحارالانوار، ۳۲/۵