امام حسین(ع)؛ الگوی عرفان حقیقی

به گزارش کانون خبرنگاران ایکنا، نبأ؛ به مناسبت ایام سوگواری شهادت سید و سالار شهیدان، اباعبدالله الحسین(ع) و یاران وفادارش، حدیثی از امام کربلا دیده مرور می‌شود.

در جامع‌الاخبار می‌خوانیم: «کانَ الحُسینُ بنُ عَلیٍّ علیه‌السلام اِذا تَوَضَّاَ تَغَیَّرَ لَونُهُ وَ ارتَعَدت مَفاصِلُهُ فقیلَ لَهُ فی ذَلِک فَقال: حَقٌّ لِمَن وَقَفَ بَینَ یَدیِ اللهِ المَلکِ الجَبّار اَن یَصفَرَّ لَونُهُ وَ تَرتَعِدَ مَفاصِلُه» یعنی امام حسین‌(ع) هرگاه وضو می‌گرفت، رنگش دگرگون می‌شد و اندامش به لرزه می‌افتاد. راز آن را جویا شدند. فرمود: «کسی که در پیشگاه خداوندِ فرمانروای جبّار می‌ایستد، سزاوار است رُخش زرد شود و بندبندش بلرزد».

این روایت شریف اوج عرفان اباعبدالله الحسین(ع) را نشان می‌دهد. اگر کسی می‌خواهد قدم در راه عرفان بگذارد و عارف باشد باید این راه را بپیماید.

امروز در جامعه آنانی که با نفی عبادات یا با شعارهای انحرافی مانند «پاک بودن دل کافی است و نماز نیاز نیست»! عرفان‌های کاذب و جعلی را ترویج می‌کنند، راه مخالف سیدالشهداء(ع) را می‌روند و این راه به مقصد حقیقی نمی‌رسد.

انسان به بیان این روایت وقتی عظمت الهی را دریابد خود را کوچک می‌بیند و در مقابل آن عظمت به لرزه می‌افتد و این همان تقواست. اینکه قرآن کریم بارها انسان را به تقوای الهی فرامی‌خواند، به معنای «از خدای سبحان بترسید» نیست. خدای مهربان و متعال ترس ندارد، بلکه مقصود از این ترس، نگرانی ناشی از محاسبه الهی در صورت لغزش و نیز احساس حقارت در برابر عظمتی است که انسان خود را در محضر او کوچک می‌بیند.

راه پیمودن پله‌های عرفان این است که عظمت فرمانروایی الهی را به فرموده امام سوم شیعیان دریابیم و آنگاه حداکثر تلاش را برای عبادت و بندگی در آستان مقدس خدای سبحان به‌ کار گیریم.

به قلم محمد لطفی‌زاده، محصل علوم حوزوی

انتهای پیام