یادداشت وارده/
از کجا آورده‌ای؟
گروه حوزه‌های علمیه ــ محقق و پژوهشگر مجمع الفکر الاسلامی در یادداشتی به تشبیه قانون رسیدگی به اموال مسئولان به لزوم رسیدگی به منابع خبرهایی که در فضای مجازی منتشر می‌شود پرداخت.
به گزارش ایکنا، متن یادداشت محمود ملکی، برگزیده کتاب سال حوزه در سال ۱۳۹۷، و محقق و پژوهشگر مجمع الفکر الاسلامی درباره آیین‌نامه مربوط به قانون رسیدگی به دارایی مقامات به شرح زیر است:۲۱ خرداد ۹۸ آیین‌نامه مربوط به قانون رسیدگی به دارایی مقامات، مسئولان و کارگزاران نظام جمهوری اسلامی ابلاغ شد. این آیین‌نامه به قانون «از کجا آورده‌ای؟» مشهور است. چه قانون خوبی اگر مانند خیلی از قانون‌ها به دور باطل و تسلسل عاطل نینجامد. هدف از این قانون شناخت دقیق منابع مالی مسئولان است و شناخت دقیق منبع مالی یا همان «منبع‌شناسی» مانع تحصیل مال از هر راهی می‌شود.
«منبع‌شناسی» نه تنها در اموال بلکه در افکار نیز به کار می‌آید از این رو اعتبار منبع و معیار اعتبار آن از مباحث مهم شناخت به شمار می‌رود. فراوان دیده و شنیده‌ایم که «فلان عارف گفت»؛«شریعتی گفت»؛«امام رضا(ع) فرمود» و هزاران قیل و قال از این دست. دروغ‌هایی که به نام عارفان و نویسندگان و حتی پیامبران و پیشوایان و امامان دین هر روز منتشر شده و به محض دیدن نام بزرگی همراه آن معتبر دانسته شده و بی اندک اندیشه‌ای به گروه واتساپی، تلگرامی، ایتایی و ... می‌فرستیم و وقتی کنجکاو می‌شوی که از کجا آمده است، هر چه می‌گردی منبعی برایش نمی‌یابی. می‌پرسی از کجا آورده‌ای؟ جوابت نمی‌دهند یا به ابهامی و ایهامی پاسخت می‌دهند.
گاه تعجب می‌کنم مگر می‌شود در زمانی که کتاب‌ها در نرم‌افزارها به شکل الکترونیکی حضور دارند و جستجو در آن‌ها کاری بسیار ساده و پیش پا افتاده است چرا اندکی به خود زحمت جستجو نمی‌دهیم؟؛ آیا باز کردن نرم‌افزارهایی که در بسیاری از مواقع بر رایانه‌ها نصب است این قدر زحمت دارد؟ در موارد بسیاری وبگاه‌هایی (سایت) وجود دارد که با چند کلیک و جستجوی عبارتی به آسانی می‌توان بود و نبود و صواب و ناصواب بودن آن را دریافت.
نوشته، تصویر، فیلم همه نشانه‌ای هستند بر معنا؛ معنا نیز فکر و اندیشه را با خود به همراه دارد. حال این اندیشه می‌خواهد به ذهن من وارد شود؛ چرا بدون اندک تاملی اذن ورود می‌دهیم؟ چرا وقتی غذا می‌خوریم با دقت به آن می‌نگریم و مو را از ماست می‌کشیم ولی نسبت به غذای روح و جان و اندیشه بی توجهیم. پیشوایان ما به درستی انسانی را که هر چه را شنید بازگو می‌کند دروغگو دانسته و فرموده‌اند:«كَفَى بِالْمَرْءِ كَذِباً أَنْ يُحَدِّثَ بِكُلِّ مَا سَمِعَ». در دنیای امروز معنایش این است که هر آنچه را به دستت رسید نشر نده. اگر چنین کنی چه بسا در این میان به انتشار دروغ و تهمت و بی آبرویی و بداخلاقی دامن زده‌ای.
انتهای پیام
