فداکاری در راه حفظ آبیدر؛ الهام‌بخش نسل‌ها
در روزهایی که خبر تلخ از دست‌دادن همیاران طبیعت در دل جنگل‌های آبیدر، اندوهی عمیق بر استان کردستان حاکم کرد، روحیه ایثار و از خودگذشتگی این عزیزان، چراغی فروزان در دل دوستداران طبیعت شد.
در قلب استان کردستان، جایی که کوهستان آبیدر با صلابت ایستاده و گویی نفس سبز جنگل‌هایش، قصه کهن طبیعت را روایت می‌کند، حادثه‌ای تلخ رخ داد که اگر چه اندوهی عمیق بر جای گذاشت، اما در دل خود، بذرهای امید و درس‌های ارزشمندی برای آینده کاشت. خبر از دست‌دادن دو همیار طبیعت، چیاکو یوسفی‌نژاد و خبات امینی، در جریان مهار آتش‌سوزی گسترده آبیدر، وجدان هر دوستدار محیط زیست را به درد آورد. این دو عزیز، در راه پاسداری از میراث طبیعی گران‌بهای منطقه، جان خود را فدا کردند؛ فداکاری‌ای که نه تنها یادشان را در قلب‌ها جاودانه ساخت، بلکه گواهی بود بر عشق بی‌بدیلشان به طبیعت و مسئولیت‌پذیری عمیقشان در قبال آن.
چیاکو یوسفی‌نژاد، که نامش با قهرمانی در عرصه ورزش‌های رزمی و مچ‌اندازی گره خورده بود، با روحیه‌ای پهلوانانه، دو بار دل به دل شعله‌های سرکش آتش زد تا جان دوستان و یارانش را نجات دهد. این اقدام شجاعانه، او را نه تنها به یک قهرمان ملی، بلکه به نمادی از فداکاری بی‌دریغ تبدیل کرد. روایت شاهدان عینی از بازگشت او به دل آتش‌پس از مصدومیت اولیه، تصویری ماندگار از از خودگذشتگی را ترسیم می‌کند که سال‌ها در خاطره‌ها خواهد ماند. خبات امینی نیز، سومین قربانی این حادثه دلخراش، با جانفشانی خود، بر این فهرست بلندبالا از ایثارگران افزوده شد.
این اتفاق ناگوار، هرچند با فقدان این دو عزیز همراه بود، اما روی دیگری نیز داشت که نباید از آن غافل شد: قدرت اتحاد و همبستگی. در سایه تلاش‌های بی‌دریغ نیروهای امدادی، داوطلبان مردمی و یگان‌های حفاظت منابع طبیعی، عملیات مهار آتش‌سوزی با وجود تمام دشواری‌ها، به سرانجام رسید. این مشارکت جمعی، نشان داد که چگونه می‌توان در برابر بلایای طبیعی، با همدلی و همکاری، ایستادگی کرد و حتی در دل بحران، امید را زنده نگه داشت.
نکته حائز اهمیت در این میان، آن است که یاد و خاطره این قهرمانان بی‌ادعا، نباید تنها در حد یک خبر و یک تسلیت باقی بماند. فداکاری آن‌ها باید الهام‌بخش اقداماتی عملی و مستمر در راستای حفاظت از محیط زیست باشد. این حادثه تلخ، زنگ خطری جدی برای همه ماست تا اهمیت اقدامات پیشگیرانه، آموزش همگانی در خصوص مقابله با آتش‌سوزی‌ها و همچنین تقویت زیرساخت‌های لازم برای مدیریت بحران در مناطق طبیعی را بیش از پیش جدی بگیریم.
میراث چیاکو یوسفی‌نژاد و خبات امینی، تنها خاطره‌ای از دو قهرمان نیست؛ بلکه میراثی است برای نسل‌های آینده تا بدانند که عشق به وطن و طبیعت، گاه به بهای جان تمام می‌شود. این ایثار، باید انگیزه‌ای شود برای همه ما تا با عزمی راسخ‌تر، در حفظ و حراست از جنگل‌ها، مراتع و تمام مظاهر طبیعی ایران‌زمین بکوشیم. باشد که روح این فداکاران، آرام گیرد و تلاش‌هایشان، چراغ راهی برای ساختن آینده‌ای سبزتر و پایدارتر برای ایران عزیزمان باشد.
یادداشت: ملیحه سیفی
انتهای پیام
