شعر آیینی به دور از اغراق باید آگاهی‌افزایی و دین‌پروری کند
استاد دانشگاه فرهنگیان خراسان‌جنوبی با بیان اینکه فراموش نکنیم کلمات و الفاظ در شعر آیینی راهی برای تبیین اندیشه‌های امامت هستند، گفت: ما از شعر آیینی انتظار نداریم تنها حزن و گریه بیافریند، بلکه باید آگاهی‌افزایی و دین‌پروری کند تا هدف محقق شود.
حسین زنگویی، استاد دانشگاه فرهنگیان خراسان‌جنوبی در گفت‌وگو با ایکنا از خراسان‌جنوبی در خصوص مزیت‌های شعر آیینی اظهار کرد: شعر آیینی باید عبارات را پرورش داده و ارزش‌ها را ببیند و آنان را در ذهن ماندگار کند.
وی با بیان اینکه هنر شعر بیان عبارات در کوتاه‌ترین حالت اما با ارزش معنایی است تا اثرگذار و ماندگار در ذهن مخاطب باشد، افزود: شعر آیینی که با باور مردم سر و کار دارد باید به‌عنوان یک عنصر تحول‌گرا در زندگی افراد و مخاطبان خود بوده که اکنون این دغدغه‌مندی در بسیاری از اشعار آیینی امروز دیده نمی‌شود.
این دکترای زبان و ادبیات فارسی با بیان اینکه باید در حوزه انتشار اشعار آیینی به محتوا توجه کنیم تا مورد استقبال مردم باشد، تصریح کرد: اسوه به این معناست که مردم می‌توانند در زندگی خود بنده الهی بوده و به رفتار و گفتار افراد الگو برای رسیدن به سعادت دنیا و آخرت توجه کنند؛ در صورتی که اسطوره‌ها فراتر از حد تصور بوده و قابل پیروی نیستند پس طبیعی است که شعر آیینی، اسوه‌سازی می‌کند نه اسطوره‌سازی.
زنگویی با بیان اینکه وظیفه شعر آیینی توجه به حوزه‌های مختلفی است که در زمینه توحید، نبوت، ولایت و امامت رخ داده و همچنین توجه به برخی شخصیت‌های دینی و ملی که خدمات مهمی را انجام داده‌اند، تصریح کرد: شعر آیینی صرفاً مدح یا مرثیه نیست و در حوزه‌های مختلفی می‌تواند فعالیت کند که متأسفانه شاهد چنین فعالیتی نیستیم و این نقص این نوع شعر است.
وی اظهار کرد: حوزه‌هایی مانند اعتقادات، خداشناسی، بیان باورهای دینی، انقلاب‌های دینی، مسائل ملی و حماسی در کنار مدح و ستایش اهل بیت(ع) توانایی عنوان‌‌شدن دارند، چراکه موجب آشناکردن مخاطب با خالق هستی می‌شوند و بیان آن گره‌گشایی از جامعه را صورت خواهد داد.
زنگویی با بیان اینکه هر فردی توانایی سرودن شعر متعالی را نداشته و سرودن آن به دانش و علم و معرفتی قوی نیاز دارد، تصریح کرد: شاعر آیینی باید اطلاعات و دانش قوی داشته و محتوای غنی تولید کند، چراکه با اعتقادات مردم سر و کار دارد، اما اکنون متأسفانه بسیاری از شعرهای آیینی خالی از ارزش‌هاست که بتواند در شعور مخاطب تأثیر بگذارد.
وی ادامه داد: علت عدم راه‌یابی اشعار آیینی به ذهن و افکار مردم، بازی با کلمات پیش‌پاافتاده است و این نشان می‌دهد که شاعر علم و اطلاعات کافی در مورد آن موضوع نداشته و صرفا به دنبال رفع تکلیف است. کسی که می‌خواهد شعر آیینی بسراید باید با احتیاط عمل کرده تا مردم با شنیدن شعر او متأثر و متحول شوند.
استاد دانشگاه فرهنگیان خراسان‌جنوبی یادآور شد: فراموش نکنیم کلمات و الفاظ در شعر آیینی راهی برای تبیین اندیشه‌های امامت بوده که می‌تواند غفلت را بزداید و شاعر به اندازه‌ای که در این حوزه گام بردارد توانسته دین خدا را ارائه دهد؛ در حقیقت وظیفه شاعر این نوع شعر همین است. ما از شعر آیینی انتظار نداریم تنها حزن و گریه بیافریند؛ بلکه باید آگاهی‌افزایی و دین‌پروری کند تا هدف محقق شود.
وی با بیان اینکه نوآوری و خلاقیت در ارائه کلمات نیز از وظایف شاعر آیینی است، افزود: در موضوع پرداختن به زندگی و رفتار معصومین، کار شاعر آیینی دشوار می‌شود، چراکه رسالتی بزرگ را بر دوش دارد. در این مورد شاعر نه تنها نباید اغراق کند بلکه با افزایش آگاهی در مورد موضوع به بیان درست حقیقت‌ها در جای خود بپردازد.
استاد ادبیات دانشگاه فرهنگیان خراسان‌جنوبی با بیان اینکه شاعر می‌تواند با مطالعه و پژوهش بر روی زندگی و سبک رفتاری ائمه اطهار(ع)، محتوایی نو ارائه دهد که البته در این سال‌ها از این سطح از دانش و آگاهی دور مانده‌ایم و تنها به اغراق بسنده کرده‌ایم، یادآور شد: از یاد نبریم در شعر آیینی کلمات می‌توانند دین‌پرور بوده و یا برعکس ذهن مخاطب را خالی از اصول دین کنند؛ پس مراقب باشیم در این حوزه چه بیان می‌کنیم.
انتهای پیام
