میلاد ترسیم‌گر عاشقانه‌ترین بندگی مبارک + صوت
گروه جامعه: امروز مردی به دنیا آمد که تمام کودکیش بر دوش نبی خدا گذشت، نور چشم فاطمه و علی و هر آنکه آل‌الله را دوست دارد. عزیز حسن و عباس و زینب، پدر سه علی. کودکی که برای توصیف نامش، باید نام تمام عاشقان عالم را برد.
چه کسی حسین(ع) را می‌شناسد؟ برای شناخت یک فرد اول اصل و نسب و جد و پدر و مادر او را باید شناخت، بعد کودکیش را، نوجوانیش را، بزرگ‌سالیش را، آنچه دیده است را و آنچه کرده است را.
کودکی کودکی که بر دوش آخرین نبی عالم امکان گذشته باشد چگونه خواهد بود؟ و داشتن مادری همچون فاطمه(س) و پدری چون علی(ع) و دیدن عروج محبوب‌ترین پیامبر خدا(ص) و وجود نازنین مادر که زخمیست و زخم مردم که کاریست و جهل مردم که بی‌درمان است و اسلامی که در مقابل چشمت تکه تکه می‌کنند و به تاراج می‌برند.
خون جگر برادر دیدن، یاران یار را نفر به نفر از دست دادن اما؛ عباس داشتن، علی‌اکبر و علی اوسط و علی اصغر داشتن.
روزگار سختی بود اما خداوند پرده‌ای از عشق گستراند تا حسین(ع) تمام عشقش به الهش را در آن به تصویر بکشد، تابلویی زیبا که تمام خستگی راه زندگی را از حسین(ع) گرفت تمام اشتیاق قلبش به خدا را، همان قلیان دین در وجودش و ایمان در قلبش را همه را همه را به تصویر کشید. سبک شد، ماندگار شد.
عاشورای حسین(ع) برای همه داغ بود اما برای او فضایی بود که با شور، شعور، شعف، شجاعت، شهامت و شهادت در آن شادی کرد. عاشورا برای حسین عشق‌بازی با محبوب بود و اثبات نهایت بی‌نهایتی.
اما من نه جد و پدر و مادر و کودکی حسین (ع) را می‌شناسم و نه توان ایستادن در برابر تابلوی عظیم عشق‌ورزیش را دارم. سخن کوتاه.
توصیف حسین(ع) را از زبان آیت‌الله العظمی بهجت بخوانید: «امام حسین (ع) شخصیت بی‌نظیری است که خداوند در عالم وجود فقط همین یکی را آفریده است. این به این معنی نیست که بقیه هیچ کدام از این ویژگی‌ها را نداشته‌اند، ولی کسی که همه این ویژگی‌ها و خوبی‌ها را تا حد اعلی داشته باشد و همه چیزش را بدهد فقط اباعبدالله (ع) است.
امام حسین (ع) وجود عظیمی است که خدا او را دوست دارد. چطور دوستش دارد؟ آیا همان‌طور که حضرت ابراهیم را دوست دارد؟ نه، خیلی بالاتر از آن است. چرا خداوند این گونه به اباعبدلله (ع) محبت دارد؟ حضرت ابراهیم تسلیم امر خدا شد و زن و یک فرزند را به بیابان بی آب و علف برد که در آنجا دشمن نبود. یا در سال‌های بعد فرزندی را که رعنا شده بود به قربانگاه برد و خواست به دستور خدا قربانی‌اش کند و از آن گذشت ولی فرزندش حتی یک جراحت برنداشت و قطره‌ای خون از او جاری نشد.
خداوند برای حضرت ابراهیم سوره‌ای نازل کرد و در شأن ایشان این همه آیات دارد. حالا سوال من این است اگر خداوند می‌خواست راجع به امام حسین (ع) بگوید، چه می‌کرد؟ چند برابر حضرت ابراهیم باید در مورد او می‌گفت؟ یعنی اگر بعد از قضیه حضرت ابراهیم و عبودیت و گذشت و سرسپردگی که نسبت به خداوند داشت، حالا خداوند راجع به امام حسین(ع) سوره‌ای نازل می‌کرد، چه می‌گفت؟ خداوند چه تعریفی از او می کرد؟
اگر ما با آن نشانه‌ها و الگوها و ابزارهای شناسایی که خداوند داده، به عظمت کار امام حسین (ع) نگاه کنیم، این قدر عظیم است که اصلا نمی‌توانیم عظمت آن را درک کنیم.»
امروز خانه فاطمه(س) و علی (ع) پر از شادیست و چشم پیامبر(ص) روشن. خداوند حسین(ع) به عالم داده است. میلادش مبارک، مبارک برای همه جهانیان و همه آنها که می‌خواهند آزاده باشند.
