مرگ، استثمار و تجاوز؛ پایان پناهندگی برای روهینگیایی‌ها

به گزارش ایکنا به نقل از South China Morning Post، این روزنامه در گزارشی به موضوع پناهندگان روهینگیا پرداخت و به نقل از یکی از این پناهجویان نوشت: گورا امین، 20 ساله، می‌گوید که هرگز نمی‌تواند سخت‌ترین زمان زندگی‌اش را فراموش کند؛ زمانی که با حدود 900 پناهجوی روهینگیایی دیگر، به مدت هفت ماه در دریا روی قایق‌هایی که توسط قاچاقچیان اداره می‌شد و قول داده بودند آن‌ها را به مالزی ببرند، رانده شد.

با کمک آنها، امین توانست یک کمپ پناهجویان در بنگلادش را ترک کند که بیش از یک میلیون پناهنده مانند خودش در آن زندگی می‌کرد، جایی که او به مدت 5 سال بدون هیچ تحصیلی یا شغلی در آنجا زندگی کرد. اما او نتوانست آنچه را که در سال 2020 در قایق تجربه کرد و شاهد آن بود، بپذیرد؛ صد نفر مردند. نه غذا بود، نه آب، نه چیزی برای زنده ماندن. هرکسی که غذا یا آب می‌خواست با لوله پلاستیکی مورد ضرب و شتم قرار می‌گرفت و بسیاری از زنان مورد تجاوز قرار می‌گرفتند. درست است که فرار کردم اما از آنها متنفرم. روزی آنها باید پاسخگوی این اتفاقات به خدا باشند.

بر اساس گزارش دسامبر، پروژه حفاظت از پناهندگان روهینگیا در آسیا (PRRIA) _ پروژه‌ای که توسط یک آژانس اتحادیه اروپا در سال 2021 تأمین شد _ شبکه‌های قاچاق، مسلمانان روهینگیا را قادر می‌سازد تا شرایط بد زندگی را در میانمار و بنگلادش ترک کنند و به دنبال فرصت‌هایی در کشورهای دیگر باشند.

با این حال، اتکا به قاچاقچیان روهینگیا را نیز در معرض خطر قاچاق و استثمار قرار می‌دهد.

به گفته کمیساریای عالی پناهندگان سازمان ملل(UNHRC)، امین در میان حدود 700 هزار روهینگیایی بود که از خشونتی که در سال 2017 در ایالت راخین میانمار رخ داد، گریخت. این مهاجرت اجباری یکی از بزرگترین جابجایی‌ها از اوایل دهه 1990 بوده است. در میانمار با اکثریت بودایی، مسلمانان روهینگیا با تبعیض گسترده مواجه هستند، از دریافت شهروندی منع و به عنوان مهاجران غیرقانونی جنوب آسیا تلقی می‌شوند.

خطر در کمین روهینگیاهای بدون هویت

کریس لوا(Chris Lewa)، مدیر گروه نظارت بر روهینگیا در پروژه آراکان، گفت که اکثر روهینگیاها مدارک اداری ندارند و بنابراین نمی‌توانند بدون استفاده از یک قاچاقچی سفر کنند.

لوآ گفت: من گاهی اوقات قاچاقچیان را به عنوان ارائه‌دهندگان خدمات می‌بینم. آنها به روهینگیاها کمک می‌کنند تا از این وضعیت وحشتناک خارج شوند. مقصر اصلی بسیاری از مشکلات و به‌ویژه مرگ و میر روهینگیاها در دریا، کشورهایی هستند که مرزهای خود را بسته‌اند و آنها را عقب رانده‌اند. بنابراین باید از راه‌های خطرناک‌تری استفاده کرد.

بر اساس گزارش کمیساریای عالی پناهندگان سازمان ملل، از ژانویه 2020 تا ژوئن 2021، بیش از 3000 روهینگیا تلاش کردند از خلیج بنگال و دریای آندامان عبور کنند که دو سوم آنها زن و کودک بودند. حدود 218 نفر در دریا کشته یا مفقود شدند.

لوا گفت که علی‌رغم افزایش خطرات سفر از زمانی که تایلند گشت‌های مرزی را افزایش داده، بسیاری از مسلمانان روهینگیا به دلیل شانس بالا برای پیوستن مجدد با خانواده، وجود جوامع روهینگیا و همچنین سطوح رقابتی حقوق، به مالزی علاقه دارند.

سه کشور مالزی، بنگلادش و اندونزی، کنوانسیون 1951 سازمان ملل متحد برای پناهندگان را امضا نکرده‌اند، به این معنی که آنها به‌طور رسمی پناهندگان را برای اسکان دائم نمی‌پذیرند.

اما به گفته یویون واهیونینگروم(Yuyun Wahyuningrum)، رئیس و نماینده اندونزی در کمیسیون بین دولتی حقوق بشر آ.سه‌.آن، گمراه‌کننده است اگر فکر کنیم همه 10 کشور ASEAN درهای خود را به روی پناهندگان می‌بندند، زیرا سال‌ها میزبان آنها بوده‌اند.

یویون در وبیناری که گروه بین‌المللی پناهندگان مستقر در ایالات متحده در ماه فوریه برگزار کرد، گفت: یکی از دلایلی که آنها کنوانسیون را تصویب نمی‌کنند این است که مسئولیت‌های بیشتری به آنها داده خواهد شد.

وی افزود که کشورها تمایل دارند از بحث در مورد این موضوع در سطح منطقه اجتناب کنند.

گورا امین پس از گذراندن دو سال در آچه واقع در اندونزی، پول بیشتری از اقوام قرض کرده بود و به یک قاچاقچی دیگر علاوه بر 10000 رینگیتی که برای سفر اندونزی به آنها بدهکار بود، 7000 رینگیت (1609 دلار آمریکا) پرداخت تا از طریق قایق به مالزی برود. او اکنون در کوالالامپور در یک شرکت تدارکات کار می‌کند. امین تمام بدهی‌های خود را بازپرداخت کرده و قصد دارد به اندونزی بازگردد تا در دانشگاه سوماترای شمالی تحصیل کند.

این پناهنده روهینگیا می‌گوید: من در هشت سال گذشته در بلاتکلیفی بودم. من رؤیایم و امیدهایم به آینده را از دست دادم فقط به این دلیل که به دنبال ایمنی از بمباران میانمار توسط ارتش هستم و حالا نمی‌خواهم این فرصت طلایی را از دست بدهم.