نمود عواطف در رجز‌خوانی‌های روز عاشورا + فیلم
آیت‌الله احمد مبلغی در بخش چهارم درس‌گفتار «تحلیل اجتماعی عاشورا» تصریح کرد: عواطف و احساس بخشی از نهضت عاشورا محسوب می‌شوند که در رجزخوانی‌ها و حمایت‌های حضرت علی اکبر(ع) به خوبی نمود پیدا کرده بود.
به گزارش ایکنا، آیت‌الله احمد مبلغی، عضو مجلس خبرگان رهبری در سلسله درس‌گفتارهای «تحلیل اجتماعی عاشورا» به بررسی نقش گروه‌های مرجع در نهضت حسینی پرداخته است که به ترتیب در دهه نخست ماه محرم منتشر می‌شود.
بخش چهارم این درس‌گفتار به شرح ذیل است:
در قسمت قبل بحث بر این بود که عنصر حمایت از سوی اصحاب و اهل بیت(ع) در روز عاشورا به‌عنوان یک کنش اساسی، محوری و پایه‌ای وجود داشته و این هم‌آوایی و هماهنگی آنها را در این نهضت نشان می‌دهد و اساساً تعریف و تفسیر اجتماعی دارد، یعنی اگر شما می‌خواهید موقعیت جامعه را بفهمید باید از کلمه حمایت راه به خیلی از ناگفته‌ها برد.
حضرت ابوالفضل(ع) عبارت معروفی دارند و می‌گویند: «إنی أحامی أبدا عن دينی و عن إمام صادق اليقين» یعنی حرکت، حضور و آمدن و ایستادگی من و شهادتطلبیام و همه اینها تحت عنوان حمایت انجام می‌گیرد. حضرت علی اکبر(ع) همین روحیه را دارند و اینگونه رجز می‌خوانند و از پدرشان حمایت می‌کنند: «اَنا عَلِيُّ بنُ الحُسينُ بنُ عَلِيٍّ نَحنُ و بيتُ‌اللهِ اَولي بالنَّبِيِّ مِن شَبَثٍ و شَمَرٍ ذاكَ الدَّنِيّ اَضرِبُكُم بِالسَّيفِ حَتّي يَنثَني ضَربُ غُلامٍ هاشِميٍّ عَلَوِيٍّ و لا اَزالُ الـيومَ اَحـمي اَبي»
در اینجا یک سؤالی مطرح می‌شود و آن سؤال این است که چرا حضرت علی اکبر(ع) ادبیات حضرت ابوالفضل(ع) را بکار نگرفت؟ در واقع در اینجا حمایت برروی پدر متمرکز شده است. قطعاً اینها یک محتوا داشته و حضرت علی اکبر(ع) مثل حضرت ابوالفضل عباس(ع) آن جایگاه پدر که امام است را می‌داند.
در اینجا یک نکته را باید مورد اشاره قرار داد؛ اساساً جایگاه جوان مبتنی بر احساس است و احساس برای جوان یک سرچشمه حرکت است و جوانان امروز را نباید فقط از بعد معیاری و ارزشی در نظر گرفت. یکی از ارزش‌های بزرگ این است که به احساس جوان توجه کنیم چون جوان با احساس زنده است. احساس یک فرزند نسبت به پدر این است که تمرکز بر پدر می‌کند و عاطفه عمق احساس است و این حرکت الهی است و این نگاه انسانی دینی است که بر احساس و بر عواطف استوار است. عواطف بخشی از عاشوراست.
«اَحـمي اَبی» ترجمه همان «أحامی أبدا عن دينی» است اما یک جوان دارد این را با تمام احساسش می‌گوید و باید به این احساس خوش‌آمد گفت و از این احساس جوان نباید ترسید. احساس جوان مبنای حرکت و تازگی است. حضرت علی اکبر(ع) مقتدای جوانان است و جوانان با نگاهشان به حضرت علی اکبر(ع) می‌باید ارزش‌ها و احساسات را دریافت کنند. احساس لازمه یک حرکت درست در جامعه است. پس در اینجا حمایت از دو نوع احساسی‌تر و معیاری‌تر را می‌بینیم که هر دو اینها به یک خاستگاه و جایگاه می‌رسد.
«زهیر بن قین» هم یک احساس و حمایت را از خود نشان داده‌اند. وی در رجزخوانی اینگونه از امام حسین(ع) حمایت می‌کنند: «انَا زُهَیْرٌ وَانَا ابْنُ الْقَیْنِ / اذُودُکُمْ بالسّیْفِ عَنْ حُسَیْنِ» یعنی همه عاشورا و رجزهای عاشورا برروی حمایت متمرکز شده‌اند.
حالا چرا حمایت؟ مشکل اصلی آن جامعه این نبود که امام حسین(ع) را نمی‌شناختند بلکه درک می‌کردند و به امام(ع) نامه داده بودند. مشکل، مشکل فقدان حکمت نبود بلکه مشکل، مشکل ظلم و ستم بود و مشکل، مشکل این بود که حمایت نمی‌کردند و عملاً به خاطر دنیایشان حمایت نمی‌کردند و لذا این درد بی‌درمان بی‌حمایتی نسبت به اهل بیت عصمت و طهارت را باید درمان می‌کردند ولو برای بعدها و تاریخ؛ لذا برروی عنصر حمایت تمرکز کردند.
وقتی عنوان حمایت در رجزها می‌آید یعنی اولویت اول را دارد، یعنی آنها با همه گوشت، پوست و خونشان دارند درک می‌کنند مشکل آن جامعه عدم حمایت است و می‌بایست بیایند و حمایت را به عمل آورند.
انتهای پیام
